Bir Rilke daha:

NEFES almak, sen görünmez şiir!
Hep kendi varlığının çevresinde
değiş tokuş edilen, saf evrenle. Denge içinde,
oluşturuyorum ben kendimi bu ritimle.

Tek bir dalga, ben onun
yavaş yavaş oluşan deniziyim;
sen en tutumlusu, olabilecek tüm denizlerin,-
kazanılan yerim.

Birçok parçası bu kazanılan yerlerin
zaten içimdeydi benim. Bazı rüzgârlar
sanki benim çocuğum.

Tanıdın mı beni, hava, sen hâlâ benim olanla dolusun?
Sen, bir zamanlar düz bir kabuktun,
sözlerimin büklümü ve yaprağı oldun.
Çeviren: Yüksel Özoğuz
Editör: Güven Turan 

YKY, Ekim 2009